6 historische heersers die volledig doordraaiden

“Macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert absoluut”, aldus de Britse schrijver en historicus Lord John Dalberg-Acton in 1887. Van Romeinse keizers en Afrikaanse krijgsheren tot Chinese machtshebbers en Turkmeense presidenten, allemaal stijgt de macht ze volledig naar het hoofd als ze zichzelf plotseling in een positie vinden waarin niemand meer het lef heeft om hun krankzinnige besluiten tegen te spreken.

In de loop der eeuwen heeft de geschiedenis tientallen voorbeelden opgeleverd die de uitspraak van Lord Acton ondersteunen. Neem bijvoorbeeld de Pruisische heerser Frederik Willem I, de Soldatenkoning die zich alleen liet omringen door boomlange soldaten. Of Ibi Amin, de Oegandese heerser die zich in 1977 uitriep tot de ‘veroveraar van Groot-Brittannië’ nadat de Britten het diplomatieke contact met zijn regime verbraken. Een overzicht van nog zes andere heersers die de macht volledig naar het hoofd steeg:

Caligula

De Romeinse keizer Caligula (37-41) is de geschiedenis ingegaan als een van de meest doorgedraaide keizers van Rome, misschien nog wel gestoorder dan de beruchte keizer Nero. Zo kauwde hij volgens de verhalen graag op de testikels van gevangenen, had hij op banketten publiekelijk geslachtsgemeenschap met zijn drie zussen en liet hij ooit een paar rijen toeschouwers in het Circus Maximus voor de leeuwen gooien omdat de criminelen op waren.

Een van de bekendste anekdotes over de krankzinnigheid van Caligula vertelt dat hij ooit zijn eigen paard liet benoemen tot priester en consul. Overigens was deze zet vermoedelijk vooral bedoeld om de heren van de senaat een hak te zetten. Of deze en de andere verhalen echter allemaal volledig op waarheid berusten is maar de vraag, want de biografieën van Caligula werden later voornamelijk geschreven door de mannen die zo’n grondige hekel aan hem hadden: de senatoren.

Jean-Bédel Bokassa

Na zijn succesvolle coup in de Centraal-Afrikaanse Republiek in 1976 steeg de macht Jean-Bédel Bokassa al snel naar het hoofd. De Afrikaan was namelijk idolaat van de Franse keizer Napoleon en besloot daarom zijn nieuwe regering vorm te geven naar diens voorbeeld. Zo riep hij zichzelf uit tot keizer en zette hij een grootse kroningsceremonie op touw. De bijbehorende festiviteiten kostten in totaal twintig miljoen dollar, maar liefst een kwart van het gehele overheidsbudget. Tot zijn grote teleurstelling bleek er echter geen enkele buitenlandse vertegenwoordiger geïnteresseerd de kroning van keizer Bokassa I, die overigens in zijn latere jaren nog wel het nieuws zou halen wegens zijn kannibalistische eetlust.

Saparmurat Niyazov

Saparmurat Niyazov kwam in 1990 aan de macht als eerste president van Turkmenistan na de val van de Sovjet-Unie. Hij liet zichzelf aanspreken met ‘zijne voortreffelijkheid’ en beloofde het allerbeste voor het Turkmeense volk, maar ontpopte zichzelf ondertussen al snel als een krankzinnig en excentriek heerser. Zo liet hij de maand januari naar zichzelf vernoemen en droeg april voortaan de naam van zijn moeder Gurbansoltan. Bovendien verzon hij ook nieuwe termen voor alle dagen van de week, van hoofddag (maandag) en gunstige dag (woensdag) tot dag van de gerechtigheid (donderdag). Vreemd genoeg werden al deze bepalingen - en veel van zijn andere doldwaze besluiten - na zijn dood in 2006 echter direct weer ongedaan gemaakt.

Ibrahim I

Van de Ottomaanse Sultan Ibrahim I (1640-1648) was al snel duidelijk dat hij ze niet allemaal op een rijtje had. Zijn oudere broer Sultan Murad IV (1623-1640) had zijn drie andere broers uit de weg laten ruimen, maar liet Ibrahim in leven omdat hij ‘zo gek was dat hij toch geen bedreiging vormde’. Het gevolg was echter dat Ibrahim na de dood van Murad in 1640 aan het hoofd kwam te staan van het Ottomaanse Rijk. Meteen na zijn machtsovername stuurde hij zijn soldaten er op uit om de dikste vrouw van zijn rijk te vinden. Toen zij terugkwamen met een Armeense schone van ruim 150 kilo trad Ibrahim direct met haar in het huwelijk en liet hij Sheker Pare (‘Suikerblokje’), zoals hij haar het liefst noemde, benoemen tot gouverneur van Damascus.

Qin Shi Huangdi

Gedurende zijn indrukwekkende regeerperiode slaagde keizer Qin Shi Huangdi (259 v. Chr – 210 v. Chr.) erin om vrijwel heel China te verenigen onder zijn bestuur. Naarmate de jaren vorderden raakte Huangdi echter bevangen door de vrees dat het einde van zijn leven nabij was. Om dit probleem op te lossen gaf hij de ontdekkingsreiziger Xu Fu opdracht om met een boot vol maagden op zoek te gaan naar Anqi Sheng, een duizend jaar oude tovenaar die volgens Huangdi in het bezit was van het levenselixer.

Toen de expeditie opmerkelijk genoeg nooit terugkeerde greep de keizer naar een ander redmiddel: ‘levenspillen’ gemaakt van kwik. Wat Huangdi echter niet wist, en wat wij inmiddels wel weten, is dat kwik giftig is. De 'onsterfelijke' keizer kwam niet veel later dan ook te overlijden.

Francisco Nguema

Al sinds zijn jongensjaren had de Afrikaan Francisco Nguema een grondige hekel aan alles wat intellectueel was. Dat deze instelling zijn verdere persoonlijke ontwikkeling niet bepaald geholpen heeft, mag wel blijken uit zijn latere regeerperiode als president van Equatoriaal Guinea. Zo liet hij alle scholen sluiten, wilde hij de elektriciteitscentrales laten draaien op ‘magie’ en beheerde hij de staatskas vanuit zijn persoonlijke villa. Toen de onderdanen van Nguema om onverklaarbare redenen toch ontevreden raakten, besloot het ‘Unieke Wonder’ alle vissersboten in het land te laten vernietigen, om zo te voorkomen dat ze op de vlucht zouden slaan. Volgens ingewijden waren de knettergekke beslissingen van Nguema vooral te wijten aan overmatig cannabisgebruik.

Lees ook over de 5 wreedste executiemethoden uit de geschiedenis.