Homoseksualiteit in de Nederlandse maatschappij

Ook in Nederland is de homo-emancipatie niet zonder slag of stoot tot stand gekomen. Tot 1971 was seks tussen mensen van hetzelfde geslacht onder de 21 jaar zelfs verboden.

"De meerderjarige, die met een minderjarige van hetzelfde geslacht wiens minderjarigheid hij kent of redelijkerwijs moet vermoeden, ontucht pleegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar."

Zo luidde artikel 248-bis uit het wetboek van strafrecht dat in 1911 werd ingevoerd. Seks tussen jongeren van hetzelfde geslacht onder de eenentwintig jaar werd hiermee verboden. De minimumleeftijd voor heteroseksuelen lag op dat moment op zestien jaar. In de tijd daarvoor had de wetgever afgezien van vervolging van homoseksueel gedrag, omdat het ‘onrust die het in de gezinnen teweeg zou brengen schadelijker werd geacht dan het gedrag zelf.'

1911: homoseksualiteit weer strafbaar

Al sinds de tijd van het Franse bewind was homoseksualiteit niet meer strafbaar. Maar daar kwam dus in 1911 verandering in. De toenmalige minister van Justitie E.R.H. Regout zag de wet als middel om de jongens en meisjes van 16 tot en met 20 jaar te beschermen tegen homoseksuele verleiding en wilde daarmee homoseksualiteit tegen gaan.

De eerste demonstratie tegen artikel 248-bis werd gehouden op 21 januari 1969. Naar aanleiding van de demonstratie kwam de door de Gezondheidsraad ingestelde commissie tot de conclusie dat er geen bezwaren van medisch -hygiënische en psycho-sociale aard bestonden om het artikel af te schaffen. Artikel 248-bis werd in 1971 afgeschaft.

Vervolging

Ongeveer 5000 homoseksuelen zijn vervolgd op basis van dit artikel. Het hoogtepunt van die vervolgingen lag in de jaren ’50. Sinds 1971 wordt er bovendien in de zedenwetgeving geen onderscheid meer gemaakt tussen heteroseksuele- en homoseksuele handelingen.