Jurysysteem in de rechtspraak
Keuzes worden gemaakt. Harten worden gebroken. Elk van ons bepaalt waar de grens wordt getrokken.
Aldus jurylid Randy Franco tijdens een rechtszaak in Arkansas. Terwijl Franco moest beslissen over het leven van de al eerder ter dood veroordeelde Erickson Dimas-Martinez kon hij het niet laten om af en toe zijn filosofische gedachten te delen op Twitter. Het resultaat is dat de rechtszaak nu over moet worden gedaan, omdat contact tussen juryleden en de buitenwereld ten strengste verboden is. Overigens was al wel duidelijk dat dit niet de meest ideale jury was, want eerder viel er al een lid van de jury in slaap tijdens het proces.
Het systeem van berechting door leken werd voor het eerst ingevoerd in het oude Athene, waar het beschouwd werd als de meest eerlijke vorm van rechtspraak. Voor kleine vergrijpen werd een jury van 501 burgers bijeengebracht, voor een grotere misdaad, waaronder moord, kon dit getal oplopen tot 1001 juryleden. Met de komst van de Romeinen, die een soortgelijk rechtssysteem handhaafden, verspreidde het gebruik zich vervolgens over geheel Europa. Onder andere België en Frankrijk handhaven deze vorm van rechtspraak tot op de dag van vandaag. Nederland daarentegen besloot in 1814 het jurysysteem af te schaffen.
Over het algemeen is de jury verantwoordelijk voor het vaststellen van de schuldvraag van de gedachte. Ze hoeven hierbij hun oordeel niet te motiveren op basis van bestaande rechtspraak, de zogenaamde motiveringsplicht. Het jurysysteem is er namelijk op gericht om de verdachte te laten beoordelen door een objectieve groep van zijn gelijken die uitsluitend beschikken over de feiten. Om de objectiviteit van de juryleden te garanderen wordt de jury tijdens de rechtszaak over het algemeen afgezonderd en mogen zij op geen enkele manier contact met de buitenwereld hebben. Om een herhaling van de zaak van Dimas-Martinez te voorkomen overwegen Amerikaanse rechters nu ook het gebruik van telefoons onder juryleden te verbieden.
