Kannibalen uit het Wilde Westen

Bij het horen van de term ‘kannibalisme’ denken veel mensen automatisch aan verre inheemse stammen of vreemde rituelen uit de oertijd. Wat velen van hen echter niet realiseren is dat onze moderne Westerse geschiedenis ook genoeg kannibalen telt. Zo waren er in het Wilde Westen van de 19e eeuw genoeg outlaws die er niet voor schuwden om hun soortgenoten op te peuzelen. Onder hen waren ‘The Kentucky Cannibal’ en ‘Alferd G. Packer’.

Het Wilde Westen van de 19e eeuw was een zeer gevaarlijke plek om te leven. In het nog onontgonnen gedeelte van de Nieuwe Wereld waren  ontelbaar veel zaken die je reis naar het rijk der doden konden bespoedigen. Zo kon je er omkomen van de honger of de kou, gescalpeerd worden door Indianen, slachtoffer worden van een mijnexplosie of overvallen worden door bandieten. Er was echter één levensgevaar dat de Amerikaanse kolonist waarschijnlijk meer angst in boezemde dan alle andere bij elkaar. In het Wilde Westen kon je namelijk ook opgepeuzeld worden door een kannibaal, bijvoorbeeld The Kentucky Cannibal.

The Kentucky Cannibal

Het leven van de Amerikaanse bandiet Boone Helm (1828-1864) is omgeven van legendes. Toen hij rond 1850 uit Kentucky vertrok had hij al meerdere slachtoffers op zijn naam staan, waaronder zijn eigen neef Littlebury Shoot. Die had Boone moeten vergezellen op zijn reis naar het Westen, maar toen Littlebury op het laatste moment afhaakte, stak Boone hem uit woede met een mes door de borst. Aangezien een carrière op het rechte pad duidelijk niet voor hem weggelegd was, sloot Boone zich na aankomst in California direct aan bij een groep bandieten.

In 1853 kwam de bende in zwaar weer terecht, met als gevolg dat Boone en een andere bandiet, Burton, het contact met de rest verloren. Na een lange periode van kou en honger kon Burton het niet langer aan en schoot zichzelf door zijn hoofd. Boone besloot gebruik te maken van deze uitgelezen kans en at snel het been van zijn kompaan op, waarna hij genoeg energie had om veilig de bewoonde wereld te bereiken. Blijkbaar was de smaak van mensenvlees hem niet slecht bevallen, want Boone maakte er later een gewoonte van om zijn soortgenoten op te eten.

Gedurende zijn reizen vroeg de bandiet regelmatig om onderdak bij vriendelijke ranchers. Na een nacht genoten te hebben van hun gastvrijheid bedankte Boone zijn gastheer vaak door hem bij het ontbijt om te leggen en op te eten. In 1864 kwam er echter een einde aan de gruwelijke praktijken van de ‘Kentucky Cannibal’ toen hij gepakt werd voor de moord op een ongewapende man, Dutch Fred. Op 14 januari 1864 eindigde het leven van kannibaal Boone Helm aan de galg.

Alferd G. Packer

Een andere beruchte kannibaal uit het Wilde Westen was Alferd G. Packer (1842-1907). Vermoedelijk werd hij (1842-1907) geboren als ‘Alfred’, maar besloot hij zijn naam later aan te passen naar aanleiding van een ongelukkige spelfout op een tattoo. In februari 1874 maakte hij nog een onverstandige beslissing door - ondanks waarschuwingen voor het zware winterweer – toch samen met vijf anderen de Rocky Mountains in te trekken, op zoek naar goud. Twee maanden later keerde Alferd terug in Utah, zonder goud en zonder reisgenoten. Volgens de goudzoeker was de proviand van de groep opgeraakt, waarna ze hadden besloten op te splitsen om voedsel te zoeken. Hij verwachtte dan ook dat de rest van de groep ieder moment kon arriveren.

Enkele oplettende toehoorders zetten echter vraagtekens bij het verhaal van Alferd. Zo had hij bij zijn terugkeer niet direct gevraagd om voedsel en zag hij er bovendien opmerkelijk weldoorvoed uit voor iemand die twee maanden in de bergen had doorgebracht. Alferd werd gearresteerd, waarop hij direct een ander verhaal begon te vertellen: de groep was overvallen door een sneeuwstorm en in hongersnood geraakt.

Isaac Weston, de oudste van de goudzoekers, was als eerste overleden aan de kou, waarop de rest had besloten hem op te eten. Twee anderen overleden niet veel later aan ‘natuurlijke omstandigheden’ en werden eveneens opgepeuzeld. Eén van de drie overblijvers, Shannon Bell, had vervolgens de ander, George Noon, neergeschoten, waarop Alferd Bell hem uit zelfverdediging vermoord had.

De kolonisten bleken echter niet bereid om zijn verhaal te geloven en Alferd werd in 1883 veroordeeld tot 40 jaar celstraf wegens de moord op Isaac Weston. In de gevangenis besloot hij zijn verhaal voor een derde maal aan te passen: Shannon Bell was tijdens de sneeuwstorm gek geworden van de honger en had alle goudzoekers vermoord terwijl Alferd eventjes weg was, op zoek was naar eten. Toen hij terugkeerde zag hij wat er gebeurd was en schoot hij Bell direct neer. Vervolgens had Alferd een paar hapjes genomen van het vlees dat Bell aan het koken was, zodat hij genoeg energie had voor de terugreis. Na 17 jaar gevangenschap kreeg Alferd G. Packer in 1901 gratie van gouverneur Thomson.

El Canibal

Met de verspreiding van de beschaving naar het Wilde Westen kwam er in de loop van de twintigste eeuw geleidelijk ook steeds meer een einde aan de kannibalen in het gebied. Toch hebben de gruwelijke misdaden van deze mensetende bandieten wel hun sporen achtergelaten in de lokale eetcultuur. Zo besloten studenten van de University of Colorado in 1968 hun kantine de ‘Alferd G. Packer Memorial Grill' te noemen. Op het menu stond de ‘El Canibal’ burger en de slogan van de eetgelegenheid luidde: ‘Neem een vriend mee voor de lunch!’.