Duitsers in de Tweede Wereldoorlog

Na de Tweede Wereldoorlog voelden veel Duitsers zich schuldig over de misdaden die waren gedaan onder de naam van Duitsland. Hitler werd indertijd democratisch gekozen en had veel aanhang in Duitsland. De vraag of de Duitsers wisten wat er met de joden gebeurden, blijft tot op de dag van vandaag een erg gevoelig onderwerp. Tijdens de oorlog kregen de Duitsers echter ook te maken met bombardementen op steden en voedseltekorten.

Volksgemeinschaft

Zodra Hitler aan de macht kwam in 1933, wilde hij het land hervormen. De werkeloosheid moest worden teruggedrongen en er moest een groot gemeenschapsgevoel ontstaan onder de Duitse bevolking: de Volksgemeinschaft. Hierdoor werd hij een geliefd leider in Duitsland. Door dit gemeenschapsgevoel kon Hitler de dienstplicht weer invoeren. Veel Duitsers wilden immers vechten voor hun vaderland. Hierdoor schond hij het Verdrag van Versailles uit 1918, waarin Duitsland alle schuld kreeg van de Eerste Wereldoorlog en veel schulden moest afbetalen. Hitler stopte met de betalingen, wat het trotse gevoel onder de Duitsers versterkten.

Propaganda door de nazi’s

Hitler was er van overtuigd dat propaganda het beste middel was om de bevolking te stimuleren voor de oorlog. Daarom richtte hij een speciaal ministerie op voor Volksvoorlichting en Propaganda, het ProMi. Dit ministerie werd geleid door Joseph Goebbels, die er voor zorgde dat alle media in dienst stonden van Hitler. Elk deel van de samenleving moest doordrongen zijn van de nationaalsocialistische boodschap. Overal werden de Duitsers geconfronteerd met deze propaganda; op massabijeenkomsten, maar ook in radio-uitzendingen, kranten en pamfletten.

Slachtoffers in Duitsland

Onderzoek naar Duitsers als slachtoffer  in de oorlog is sinds enkele jaren steeds gebruikelijker. Zo is er grote aandacht voor het geallieerde bombardement op Dresden, waarbij veel onschuldige Duitsers de dood vonden. Zeker aan het einde van de oorlog vreesden veel Duitsers voor hun leven en de represailles die sommige landen zouden hebben op Duitsland. Zo nam de Sovjet-Unie vier miljoen Duitsers gevangen in de oorlog. Zij werden naar werkkampen gebracht in de Sovjet-Unie om daar voor de staat te werken.

Duits verzet

Ondanks de meeste verhalen over de bevolking die Hitler steunde, was er wel degelijk sprake van verzet in Duitsland. Voornamelijk de communisten en kerkelijke leiders probeerden een tegengeluid te laten horen aan Hitler. Zo werd de Belijdende Kerk  in 1933 opgericht, waar de priesters kritiek hadden op Hitler. Het gevolg daarvan was dat ze naar concentratiekampen in Duitsland werden gestuurd. Ook hebben meerdere hoog geplaatste Duitsers geprobeerd een aanslag te plegen op Hitler. Er was echter geen goed georganiseerd verzet in Duitsland, waardoor veel verzetsgroepen na een tijd door de Gestapo werden ontdekt.

Wederopbouw Duitsland

Tijdens de oorlog waren veel Duitse steden gebombardeerd door de geallieerden troepen, zoals Dresden, Hamburg en Berlijn. Die steden moesten weer opgebouwd worden maar veel materiaal was er niet. Desondanks had Duitsland een hoog opgeleide beroepsbevolking, die snel probeerde weer aan de slag te gaan. De economie was echter volledig verwoest. Het Marshallplan bood uiteindelijk uitkomst, zodat Duitsland weer uit het dal kon klimmen. Ook bleek het gemakkelijk om democratische partijen van vóór 1933 weer op te richten. De communistische en socialistische partij kregen snel veel kiezers.  Toch duurde het nog jaren voordat Duitsland weer terug was op de Europese markt.