Metro in Londen: stakingen & successen

Door de Industriële Revolutie in Engeland verliep de verstedelijking van het 19e eeuwse Londen in rap tempo. Door de vele forenzen die dagelijks van en naar hun werk reisden, slibde de Engelse hoofdstad dicht. De treinstations lagen ver buiten het centrale zakendistrict, om historische panden te sparen. Ook de plaatselijke busdienst kon de enorme dagelijkse stroom mensen niet meer aan. De eerste metro van de wereld reed in januari 1863 in Londen, van Paddington naar Farringdon en bleek vanaf de eerste dag een groot succes. De komst van de metro was echter ook het begin van stakingen in het openbaar vervoer.

Succes van de eerste metro

De bouw van de eerste metrolijn ter wereld begon in Londen in 1854 en hij was in 1863 gereed. De metro bleek vanaf dag één te voldoen aan de enorme behoefte van de reizigers. Op de eerste dag werden er al 40.000 mensen vervoerd. Aangezien de metro zo’n enorm succes was, breidden de lijnen zich al snel uit tot in de buitenwijken. Opmerkelijk was dat in de landelijkere stukken meteen woonwijken boven de tunnels van de metro verschenen. Rond 1870 was de tunnelboortechniek verder ontwikkeld en waren er elektrische locomotieven beschikbaar. Dit bood de mogelijkheid diepere metrolijnen aan te leggen.

Ontwikkeling van de metrolijn

De eerste diepe metrolijn, Tower Subway, was echter geen succes. De treinen kwamen bergopwaarts stroom tekort en vielen regelmatig stil. Wel vormde dit een goede les voor de technici en in de 25 jaar na de Tower Subway verschenen er meerdere succesvolle diepe metrostelsels. Dit succes was de reden voor andere ondernemingen om ook metrolijnen aan te leggen. In het begin van de 20e eeuw had London veel verschillende metromaatschappijen. Voor de reizigers werd het er niet gemakkelijker op. Soms liepen ze honderden meters bovengronds van het ene naar het andere station. Omdat Londen steeds groter werd kwamen er meer buitenwijken waardoor het metrosysteem ook moest uitbreiden. Door die uitbreiding liepen bij de maatschappijen de kosten enorm op en dus werd er gezocht naar geldschieters.

Underground Group

Charles Yerkes, een ondernemer die bij de ontwikkeling van de metro in Chicago (1892) en New York (1904) actief was, wilde wel investeren. Hij stelde als voorwaarde dat hij aandelen van de maatschappijen in handen kreeg. Hierdoor kreeg hij meerdere tramlijnen onder zijn hoede onder de naam ‘Underground Group’. Onder deze naam onderhield hij het metrostelsel tot London Passenger Transport Board in 1933 de lijnen overnam. De enige lijn die tot 1994 onafhankelijk bleef was de Waterloo & City Line.

Stakingen

Stakingen bij de Londense metro zijn geen zeldzaamheid, al sinds 1919 is de metro van de Engelse hoofdstad het toneel van verschillende stakingen. In juli 1969 vond er bijvoorbeeld een 24-uursstaking plaats waardoor er een grote verkeerschaos ontstond. Honderdduizenden mensen kwamen te laat op hun werk. Het seinpersoneel wilde hogere lonen.

Hoge inflatie

In 1989 vond er wederom een wilde staking plaats. Slechts twee van de twaalf metrolijnen verzorgden toen alleen ’s ochtends een beperkte dienstregeling. De stakers wilden toen loonsverhoging in verband met de hoge inflatie. In 2002 vond de laatste grote staking plaats. Er waren toen grotere problemen dan tijdens de andere stakingen, omdat er geen extra bussen reden. De overheid verstrekte toen stadsplattegronden aan de reizigers die per voet naar hun werk moesten gaan.

Nachtelijke metrodiensten

De stakingen gingen vaak over loonsverhoging, maar hadden ook andere redenen. Zo staakten de Londense metromedewerkers in 2009, omdat ze de gedwongen ontslagen van de reorganisatie wilden tegengaan. Bij de aankomende staking gaat het conflict over de nachtelijke metrodiensten die vanaf 12 september worden geïntroduceerd. De vakbonden eisen een loonsverhoging van 2% en een bonus voor de machinisten die ’s nachts werken.