Nero en de grote brand van Rome

Rome 64 - “Men schreef hem een brand toe, die meer dan twee derde van Rome verteerde; men verhaalde dat hy denzelven met vermaak boven van een toren had aangezien, zingende een vers op ’t afbranden van Troje.” In de nacht van 18 op 19 juli in het jaar 64 vond de grote stadsbrand van Rome plaats.

De eeuwige stad gaat in vlammen op

Volgens de Romeinse historicus Tacitus verspreidde het vuur zich razend snel en duurde het meer dan vijf dagen voordat de brand gedoofd was. De houten huizen wakkerden het vuur aan, waardoor de hele stad in een mum van tijd in vuur en vlam stond. Van de Romeinse districten werden er veertien verwoest en raakten er zeven beschadigd. Hiernaast werden de keizerlijke paleizen op de Palatijn verwoest. De vlammenzee werd voor veel mensen fataal. Een groot deel van de Romeinse stad Rome was in vlammen opgegaan.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Was Nero de schuldige?

Nero was ten tijde van de brand keizer van het Romeinse Rijk. Er doen verschillende verhalen de ronde over de reactie die Nero op de grootscheepse brand gaf. Na de brand stelde Nero voor om een groot deel van de stad te herbouwen. Deze gebouwen moesten voldoen aan nieuwe bouwregels. De huizen mochten niet meer zo dicht op elkaar staan en moesten voorzien zijn van een portiek. Op een enorm stuk vrijgekomen grond in de stad liet hij een nieuw paleis bouwen, zijn Domus Aurea (Gouden Huis). Al snel deden zich geruchten de ronde dat Nero veel meer waarde aan de bouw van een nieuw paleis hechtte, dan aan de wederopbouw van de huizen van de burgers. Hierdoor vermoedden sommige mensen dat Nero zelf opdracht gaf voor het aansteken van de brand om zijn grootschalige bouwprojecten uit te kunnen voeren. Daar was immers ruimte voor nodig.

Christenen als zondebok

Keizer Nero raadpleegde de goden en orakels met hoop op een uitleg voor de alles verwoestende branden. Maar toen de uitleg uitbleef besloot Nero om de christenen aan te wijzen als zondebok. Zij waren als aanhangers van een relatief nieuw geloof niet erg geliefd bij de inwoners van Rome. En als buitenbeentjes in de Romeinse maatschappij waren de aanhangers van het christendom makkelijke zondebokken. Nadat veel christenen op waren gepakt, bekenden enkele gemartelde christenen de brandstichting. Uiteindelijk vond een ware kruistocht plaats. Een deel van de gevangenen moest zich in het Circus Maximus verdedigen tegen hongerige, wilde dieren. Anderen werden gekruisigd of verbrand. Ondanks de nieuwe bouwvoorschriften van keizer Nero bleven grote branden de stad Rome teisteren. In het 69 en 80 waren er weer nieuwe branden die grote delen van de stad in as legden.