De slag bij Little Bighorn

In de VS en Canada zijn de laatste jaren vaak demonstraties tegen de aanleg van nieuwe pijpleidingen. De aanleg van deze pijplijnen is omstreden, onder meer omdat ze door reservaten en heilige plaatsen van de inheemse volken komen te lopen. Die strijd is al eeuwenoud en al vaker speelden delfstoffen zoals goud en olie een rol. De grote veldslag bij Little Bighorn, een bloedige veldslag tussen verschillende inheemse volken en het leger van de VS. 

In de 19e eeuw deed de Amerikaanse regering verwoede pogingen om de Sioux indianen zover te krijgen in reservaten te gaan wonen. Crazy Horse en Sitting Bull, twee bekende namen, waren op dat moment de leiders van de Sioux indianen op de Great Plains (Montana). Zij leidden hun volk in de strijd tegen de Amerikaanse overheid.

Gold Rush in South Dakota

In de Black Hills, South Dakota, woonde een aanzienlijk aantal verwante Sioux en ook Cheyenne indianen. In het verdrag van Fort Laramie, dat zij in 1868 gesloten hadden met de Amerikaanse overheid, was dit gebied aan hen toegewezen als reservaat. Toen hier rond 1874 goud gevonden werd, veranderde de situatie. Een gold rush kwam op gang: velen kwamen naar de Black Hills om hun fortuin te zoeken. In 1875 bezette het Amerikaanse leger het gebied, in strijd met het gesloten verdrag. Een groot deel van de hier gevestigde indianen vertrok nu richting Montana om zich aan te sluiten bij Sitting Bull en Crazy Horse. Het Amerikaanse leger beval hen terug te keren naar hun reservaten. De indianen gaven geen gehoor aan dit bevel.

Amerikaanse troepen rukten op richting de indianen, en halverwege juni 1876 kwam het tot een eerste botsing. Een kolom Amerikaanse soldaten werd teruggedreven door een aanzienlijk aantal indiaanse krijgers. Vervolgens werd kolonel George Custer met zijn 7th cavalry vooruit gestuurd voor een verkenningsmissie. Op de ochtend van 25 juni bereikte hij met zijn mannen het kamp van de Sioux en Cheyennes. Custer besloot niet te wachten op versterkingen. Hij viel aan en de slag bij Little Bighorn was begonnen.

De slag bij Little Bighorn

Custer beschikte in totaal over zo’n 600 soldaten, die opgedeeld werden in detachementen. Custer en zijn mannen hadden naar alle waarschijnlijkheid slechte informatie over de omvang van het indianenkamp. Zij verwachten veel minder tegenstand dan ze zouden krijgen. Custer beval majoor Reno de aanval op het indianenkamp te openen. De indianen krijgers, die een overweldigende meerderheid hadden, wisten Reno en zijn troepen te weerstaan. Na Reno verjaagd te hebben keerde het grootste deel van de krijgers zich tegen Custer.  Die was met zo’n 200 man een eigen aanval begonnen. Het is mogelijk dat Custer probeerde een tangbeweging uit te voeren. Custer en zijn 200 mannen werden overweldigd door, de exacte cijfers zijn onbekend, misschien wel 3.000 krijgers.

De strijd van Custer wordt in Amerika vaak betiteld als ''Custer’s last stand'', zijn mannen zouden dapper gestreden hebben tot de laatste man. Het is mogelijk dat een klein aantal van hen, zo’n 40 man, inderdaad een laatste verdediging opwierpen op wat nu bekend staat als Custer Hill. Meer recentelijk onderzoek toont aan dat de mannen van Custer inderdaad sterke weerstand boden, tot zij door een charge van Crazy Horse en zijn krijgers verrast en overweldigd werden. Custer werd tezamen met al zijn soldaten gedood.

De overwinning van de Sioux en Cheyennes in de slag bij Little Bighorn zou de indianen uiteindelijk weinig helpen. Het enorme indianenkamp viel uit elkaar, velen keerden terug naar de reservaten. Degenen die weerstand bleven bieden werden alsnog verslagen. Vijf jaar na de slag bij Little Bighorn zaten de meeste Sioux en Cheyennes alsnog in reservaten.

De herinnering aan de Slag bij Little Bighorn zou nog lang voor spanningen zorgen. In 1890 nam de Amerikaanse Cavalerie bij het dorpje Wounded Knee wraak voor de nederlaag. In Geschiedenis Magazine 2 van 2023 vertelt Joke Kardux over de lange nasleep van het Bloedbad bij Wounded Knee. 

Bestel

Crazy Horse Memorial

In de Black Hills, South Dakota, is al sinds 1948 een monument in aanbouw voor Crazy Horse. Het is een monument in de stijl van Mount Rushmore, waar de hoofden van belangrijke Amerikaanse president in rots afgebeeld zijn. Waar de hoofden van de Amerikaanse presidenten zo’n 18 meter hoog zijn, wordt het hoofd van Crazy Horse 27 meter hoog. In totaal wordt het monument, dat Crazy Horse te paard moet afbeelden, volgens de planning zo’n 195 meter breed en 172 meter hoog. Sitting Bull verwierf overigens ook nog faam. Hij voegde zich later bij de beroemde shows van Buffalo Bill.